|
Впрочем, почти все авторы единодушны в одном: каким бы богатым не было фолькорное наследие белорусов, оно не в силах не только вместить современную реальность, но и соответствовать ей. А в оторванном от времени, да еще и нарочито "омассовленном", упрощенном виде оно может служить лишь раритетом, но не живой традицией. Как "оживить" традицию? Вот яркий пример попытки сделать традицию нужной, современной и престижной: "… на маю думку, варта пазыцыянаваць рэчы, аздобленыя традыцыйнае арнамэнтыкай: на ўзроўні мажорных буцікоў ды брэндаў. Эксклюзіўна, праўдзіва, сымбалічна, стылёва, дорага, элітарна. І я буду вельмі задавлолены, калі нават самы апошні гопнік у гэтай краіне замест, скажам, шапкі з надпісам кшталту "sport", "xxx" (ці проста з недарэчнымі палоскамі), мецьме на шапцы вакол галавы арнамэнтаваную геамэтрычную паласу з "сонейкамі", "вядзьмедзямі", "крывулькамі" і іншымі загагулінамі, на якія так багата народная спадчына. І няхай яму будзе да дупы сэмантыка й генэз гэтых арнамэнтаў, іх абарончая іста, я ўсё ж буду цешыцца, што традыцыя знайшла слушны кантакт з сучаснасьцю й будзе жыць а не існаваць адно ў галовах апантаных фальклярыстаў. Крыўдна толькі, што людзі якія могуць рабіць і робяць падобныя рэчы не згуртуюцца і ня зьдзівяць сьвет, скажам, інтэрнэт-крамаю ТРАДЫЦЫЙНА арнамэнтаванае, але СУЧАСНАЕ вопраткі. Ці мо ўсе такія цнатлівыя і "традыцыяй не гандлююць"? Ахвоці мне! Чаму б не паставіцца да гэтага як да нармальнага бізнэс-праекту? Думаецца, попыт будзе. І ня толькі сярод асабістых знаёмцаў" [107]. Интересно, что в дальнейшем обсуждении блоггеры предлагают не только виртуальные варианты такой одежды или аксессуаров: они обсуждают и юридические возможности, в частности, регистрацию предприятия, и площадки рекламирования "новых традиционных" товаров, и даже что-то вроде сетевого маркетинга. Откуда оживленность дискуссии – на такую, казалось бы, узкую тему? Причина проста: речь идет о конкретных действиях, возможных в русле той самой "клеточной эволюции", о которой было сказано выше. Не о излюбленных перепевах богатого и сложного, "великого" или "мученического" прошлого – о дне сегодняшнем. В более широком контексте этот вопрос ставит блоггер gorliwy-litwin: "лічу беларускую культуру пустой у сімвальным сэнсе, таму што ў ёй фактычна адсутнічаюць самадастатковыя культурныя каштоўнасці-сімвалы: не на ўзроўні дэкларацый нацыяналістычных інтэлектуалаў, а на ўзроўні масавай падсвядомасці. Такіх, напрыклад як галандскі цюльпан, або аргентынскае танга. Не лічу магчымым падыгрываць нацыянал-сацыялістычным ідэёлагам, што маўляў, бедныя прыгнечаныя беларусічкі не вінаватыя, бо панскі прыгнёт не даваў ім магчымасці нічога такога стварыць" [64 ]. Этот вопрос поставлен не с бухты-барахты: совершенно очевидно, что национальная идея нуждается в символическом выражении, и эти символы нужны не только для "внутреннего употребления", они должны быть признаны в пространстве мировой культуры. Потому что "мы" (группа, этнос, нация, цивилизация) начинаем реально существовать не только тогда, когда почувствовали себя этими "мы". Необходим и еще один фактор – признание со стороны "значимых других". — 317 —
|